KILL THEM ALL (II)

Rrrozdział ze specjalną dedykacją dla Trrrris, która ostatnimi czasy rozpieszcza Wilczego cudownymi artami, od których dostaję CENZURA, CENZURA i jeszcze raz CENZURA. Żałuję, że nie mam bardziej odpowiedniego rozdziału, bo chyba powinnam z tego tytuły wymyśleć jakiś eventowy myk, ale może lepiej faktycznie nie, bo nie wiadomo, co za seksy by z tego wyszły :D A lepiej oszczędzić chyba wszystkim takich, ekhem, eventów ;) BTW społeczeństwo funkcjonujące ze mną na co dzień powinno być Ci wdzięczne i obdarować Cię gratyfikacjami pieniężnymi, bo dzięki tym artom chodzę zadowolona i dużo bardziej „do życia”, a dużo mniej uszczypliwa, niż zwykle! Medal się należy. Artami będę się chwalić na Drodze, a Ghoula zalinkuję, gdy tylko pojawi się na Behindzie.

Tak jak mówiłam, zamierzam umrzeć w szczęściu.

_______________________________

MINAKO

Ostatni raz zerknęłam na siebie w lustrze, przygładzając odstający, jaskrawoczerwony kosmyk. Wiedziałam, że sterczenie tu dłużej i obwinianie się nie ma sensu, a jednak… 
Staring in the mirror with myself to blame

Odetchnęłam raz jeszcze, przemyłam twarz zimną wodą i wyszłam ze szpitalnej łazienki. Przecież dzięki Bogu nikomu nie stało się nic poważnego. A ja nawet nie chciałam tego wieczoru nigdzie wychodzić. Tyle razy powtarzałam Kidzie, żebyśmy zostali w domu, więc to, że on teraz leży w szpitalu, nie jest spowodowane moją upartością. Odetchnęłam, próbując nabrać pewności siebie. Kida powiedziałby to samo. I zapewne powie, bo ten urwis z miejsca umiał zorientować się w moich odczuciach. Powinnam się w zasadzie cieszyć z tego wszystkiego, co się wydarzyło. Przynajmniej Jay zdawał się być zadowolony z rozwoju sytuacji. Takie odniosłam wrażenie, składając mu telefoniczny raport. Nawet mnie pochwalił. Może nie można tego było  nazwać oficjalną pochwałą, bo powiedział tylko: Dobra robota, mała, ale podobno w jego ustach znaczyło to prawie tyle, co dostać order z rąk generała. Aha i jeszcze miałam tak trzymać. Wciąż dyskretnie przyciągać uwagę Oriharów. Siostra ci go wystawi, tak mówił Jay. Trzymaj się tej smarkuli, a doprowadzi cię do siedliska zła. Musimy mieć na niego twarde dowody. Nie schrzań tego. Ta. Łatwo było mówić. Ale to ja narażałam się na bezpośredni kontakt z psychopatą. A nawet z dwoma! Bo nie wierzę, że jego siostra miała równo pod sufitem. Nie po tym, co zaobserwowałam po połowie semestru szkolnego. Jeśli Hiruma uchodził za wcielenie diabła, ona mogła śmiało ubiegać się o stanowisko naczelnej diablicy. I ja się miałam z nią zaprzyjaźnić? Od trzech miesięcy nie miałam odwagi odezwać się do niej z własnej woli w obawie, że w odpowiedzi zionie na mnie ogniem.

Sometimes I'm afraid of the thoughts inside

Przełożyłam siatkę z owocami do drugiej ręki, bo od ciężaru grejpfrutów, pomarańczy i bananów jednorazówka wżynała mi się w dłoń. Jaki to był numer pokoju? Siódemka? To powinno być na parterze. Minęłam wielką, przystrojoną czerwonymi bombkami i grubym, niebieskim łańcuchem choinkę i ruszyłam szpitalnym holem. Korzystając z okazji, że mijała mnie pielęgniarka, dopytałam się, gdzie znajdę pokój numer siedem. Wskazała ręką koniec korytarza. Skinęłam głową w podziękowaniu. Zatrzymałam się przed pokojem, odetchnęłam i już miałam zapukać, ale… Hałasy dobiegające zza drzwi nie wskazywały no to, by moja obecność miała szansę być zauważona przez zamanifestowanie jej w tak delikatny sposób, więc po prostu otworzyłam drzwi.

To, co działo się za nimi, przechodziło ludzkie pojęcie.

Jak to się stało, że położono ich w jednej sali? Kto do tego dopuścił?

Nieśmiało przekroczyłam próg, osłaniając na wszelki wypadek głowę rękami, żeby przypadkiem nie oberwać jednym z latających przedmiotów. Udało mi się bezpiecznie przetransportować w kąt pomieszczenia, skąd mogłam w miarę komfortowo poobserwować, co dokładnie się dzieje.

Na sali znajdowały się trzy łóżka. Wszystkie pod jedną ścianą. Na środkowym leżał Kida, który z pustym wzrokiem utkwionym w przestrzeni przed sobą zdawał się być całkowicie oderwany od tej przygnębiającej rzeczywistości, w której toczyła się prawdziwa wojna. Na łóżku od okna siedział mój Obiekt nr 1. Wystarczył mi tylko krótki rzut oka, by stwierdzić, że upaja się on panującym wokół chaosem i nie próbuje na niego reagować, a broń Boże jakoś mu się przeciwstawić. Za to próbował konsumować szpitalny posiłek, na który składała się maślana bułeczka, owsianka i herbata, rozłożone na plastikowej tacy. Konsumpcje zakłócały mu różne rzeczy, które nadlatywały w jego stronę, dość często lądując w owsiance. Z tego co zauważyłam, znajdował się już w niej wenflon, paczka chusteczek higienicznych, rozwinięty bandaż, rozmokła bułka, którą najwyraźniej wzgardził jego napastnik i niebieskie przeciwsłoneczne okulary. A jednak Izaya niewiele sobie z tego robił, wytrwale zanurzając łyżkę w zupie mlecznej i siorbiąc z niej, raz po raz przegryzając ją bułką. Godna pochwały cierpliwość. Czasem tylko wykonywał gwałtowniejszy ruch głową, unikając innych nadlatujących przedmiotów. Przez twarz obwiązany był chustą. Opatrunek zasłaniał jego lewe oko. Jednak drugie wciąż miał czujne, bo teraz utkwił je we mnie, żując pieczywo, a ten jego uśmiech…

Nowhere to hide inside my mind

Prędko zwróciłam wzrok na drugi koniec sali, gdzie leżał ten uroczy człowiek, Shizuo. Pamiętałam go jeszcze z czasów, zanim wyjechałam do Ameryki. To od zawsze był narwany chłopak. Słyszałam coś, że wybitnie się z Izayą nie lubią, że jeden drugiemu nie popuszcza i generalnie mają ze sobą ostro na pieńku, chociaż nikt nigdy nie umiał mi odpowiedzieć na pytanie – dlaczego? Może oni sami tego nie wiedzieli. Czasami nie znosi się kogoś z urzędu, czyż nie? Shizuo z całą pewnością nie znosił Orihary, bo mimo licznych opatrunków, przez które już zaczynała sączyć się krew, gimnastykował się jak mógł lub jak mu na to pozwalały obrażenia, by dosięgać znajdujących się w pobliżu rzeczy, a następnie ciskać nimi przez całe pomieszczenie, celując mniej więcej w Izayę. Nie było to ani szczególnie pomysłowe, ani skuteczne, ale mężczyzna najwyraźniej nie był w stanie wstać z łóżka o własnych siłach, by spuścić swojemu wrogowi zwyczajowy wpierdol. Nie wiem, czy przejął się moją obecnością, czy po prostu zabrakło mu lżejszych przedmiotów, którymi był w stanie rzucić (a trzeba przyznać, że udało mu się rzucić nawet parawanem, mającym zapewniać pacjentom jakąś dozę intymności, odgradzając go od współlokatorów), nagle zaprzestał prób oderwania od podłoża przymocowanej do niego szafki. Jęknął, a spod bandaży, którymi był obwiązany w żebrach, wypłynęła strużka krwi.

– I tak jest, od kiedy się ocknął – zaskomlał Kida, machając do mnie niemrawo ręką.

– M-Może po kogoś pójdę? – zapytałam ze strachem, patrząc na zwijającego się z bólu Heiwajimę.

– Luz, dam se radę – jęknął Shizuo, spluwając na podłogę krwawą plwociną.

Przerażona, spojrzałam na Kidę, a ten tylko wzruszył ramionami.

– To twardziel, jak mówi, że da rade, to znaczy, że da – uspokoił mnie i poklepał kołdrę, zachęcając, bym usiadła obok niego. Spełniłam jego prośbę. Z bliska jego twarz wyglądała naprawdę podle i ja również tak się poczułam, biorąc na siebie całą odpowiedzialność za jego podkrążone oczy i widoczne wyczerpanie.

I'm scared that you'll compare

and I'll look a lifetime past repair

– O nie, znam tą minę. – Głos Kidy przybrał karcący ton. – Nie próbuj tu czasem nade mną płakać, bo cię strzelę.

Najdłużej przybywał w płonącym budynku i zdążył poparzyć sobie drogi oddechowe, przez co musiał być jakiś czas intubowany, by wyeliminować ryzyko uduszenia się przez spowodowaną opuchlizną niedrożność. Wystarczyło, że wyobraziłam sobie te wszystkie rurki, które utrzymywały go przy życiu prze pierwsze godziny i już krajało mi się serce, ale spróbowałam dzielnie się uśmiechnąć.

– Daj spokój, dzieciaku, kto by się o ciebie martwił? – prychnęłam, siadając na brzegu łóżka i ignorując rozlegający się za mną chichot.

– Może ty? – podsunął Kida, dźwigając się na łokciach.

– A co ja nie mam co do roboty? – odpowiedziałam, a jednak wbrew słowom pogładziłam go po dłoni.

What if my words are meaningless?

– Kiedy cię wypisali? Chciałem przyjść na twój oddział, ale zabronili mi wstawać…

– Ty głupku! Jak niby chciałeś przemieszczać z tym całym rurociągiem?! Tylko bym cię tam zobaczyła, a byłbyś teraz na oiomie!

– A gdzie ja niby teraz, kurde, jestem?

– No to w kostnicy!

– Brr, ale się agresywna zrobiłaś, siostrzyczko.

Słowo „siostrzyczko” wypowiedział nieco głośniej. Siorbanie owsianki za mną ustało.

– Mówiłem ci, żebyś nie nazywał mnie tak przy ludziach! – ochrzaniłam go, udając, tak jak się wcześniej umówiliśmy, że rozzłościło mnie to określenie.

– Myślałem, że jesteś jedynakiem – odezwał się obrażony głos. Odwróciłam się przez ramię. Izaya patrzył z urazą na Kidę. – Jak mogę nie wiedzieć takich rzeczy?!

– Eee… A co ty biografię mi piszesz? – Masaomi zmarszczył brwi, wyglądając zza niezaciągniętego parawanu i śmiało odpowiadając na brązowo-czerwone spojrzenie.

– Od tego jestem w tym mieście, żeby wiedzieć o ludziach takie rzeczy, jak to, z kim są spokrewnieni! – Orihara zsunął nogi na podłogę, odchylił opaskę i wpatrywał się na zmianę we mnie i w Kidę zmrużonymi oczami, zupełnie jakby szukał w naszych twarzach podobieństwa i potwierdzenia, że mamy wspólnych przodków.

– Masz nowe hobby? – Po intubacji Kida brzmiał, jakby wieloletni tytoniowy nałóg zdarł mu gardło. Dodać do tego ogólną prezencję „Chyba zaraz wybieram się na tamten świat” i otrzymujemy wyglądającego naprawdę śmiertelnie poważnie Masaomiego. – Teraz zajmujesz się tworzeniem drzew genealogicznych mieszkańców Ikeburko?

Izaya tylko prychnął ze złości, ale spostrzegłam, że już ukradkiem rozgląda się wśród rzuconych mu przez Shizuo przedmiotów, zapewne w poszukiwaniu czegoś ostrego lub czegokolwiek, czym mógłby wyrządzić ludziom krzywdę. Byłam skłonna uwierzyć, że w razie konieczności był gotów wyrwać sobie własny wenflon i zadźgać kogoś samą igłą. Wolałam profilaktycznie interweniować. Nie, żebym wcześniej to zaplanowała…

– Hej, Izaya-kun…

Odwróciłam się na łóżku, przodem do Izayi i… Prawie się z nim zderzyłam. Cholernik odsunął parawan zupełnie na bok i siedział teraz pochylony, opierając łokcie na kolanach. Opaskę z opatrunkiem, którą powinien nosić na oku, miał wciąż nasuniętą na czoło, przez co śmiesznie odstawała mu grzywka i wyglądał jakby należał do jakiegoś klubu atletycznego. Nie wiem, czy to przez uraz oka i ogólne zaczerwienienie, ale jego lewa tęczówka wydawała mi się naprawdę krwistej barwy. Wyglądało to dość demonicznie. Przekrwione do granic możliwości  białko, opuchnięta od urazu, lekko opadająca powieka, a jednak jego spojrzenie nie nabrało mglistości, pozostało bystre, identyczne jak te, spozierające z drugiego, zdrowego oka o tęczówce brązowej jak roztopiona czekolada.

What if my heart's misleading this?

– No? – ponaglił zachęcającym tonem, uśmiechając się w odpowiedzi na mój taksujący wzrok. – Zdaję się, że chciałaś mi cos powiedzieć.

– Tak! – zreflektowałam się, przytakując. – Jeszcze nie miałam okazji ci podziękować. A przecież wyniosłeś mnie z płomieni… Gdyby nie ty… – zawiesiłam niemal łamiący się głos i opuściłam głowę.

Za moimi plecami Kida chyba chichotał, przynajmniej tak zinterpretowałam jego charkot, mimo, że brzmiało to bardziej, jakby biedak się kończył. Miałam nadzieję, że nie wziął sobie swojej roli zanadto do serca, bo bardzo nie chciałam mieć przyjaciela na sumieniu. Oczywiście moja pamięć miała się całkiem dobrze i wiedziałam, że ten syn wszetecznicy, Izaya, najpierw mnie obezwładnił, a dopiero potem wyprowadził z „Rzeźni”. Dla dobra sprawy warto było jednak przemilczeć ten moment i poudawać, że rzeczywiście nie mogłam opuścić budynku o własnych siłach i jestem zobowiązana Oriharze, który wspaniałomyślnie pomógł nieznajomej kobiecie. Będąc mu dłużna, mogłam to wykorzystać i próbować się odwdzięczyć. Właśnie tak tworzyło się preteksty. A mój był całkiem niezły.

– Nie ma sprawy – odpowiedział na moje wyznanie i z powrotem położył się w łóżku, naciągając opatrunek na oko, które zaczynało łzawić. Włożył ręce pod głowę, ale od świdrującego wzroku psychola nie był łaskaw mnie uwolnić. – Jak przyjdziesz jeszcze do Kidy, kupisz mi gazetę?

– Jasne. – Uśmiechnęłam się do niego promiennie i wstałam z łóżka. – Kida, przyjdę jutro. Tobie coś przynieść?

– Sznur, żebym się mógł tu powiesić.

Zaśmiałam się, jakbym usłyszała niezły dowcip i nachyliłam się, żeby ucałować go w czoło. Byłam już w progu, właściwie już zamykałam za sobą drzwi, ale usłyszałam jeszcze, co mówi Izaya.

– Wiem jak się nazywasz – oznajmił. Przez szczelinę w drzwiach jednym okiem mogłam obserwować nieodgadniony wyraz twarzy Orihary. Nie patrzył na mnie, krusząc połowę bułki i wrzucając ją do resztek owsianki. – Nie jesteś prawdziwą siostrą Kidy. Dowiem się, kim jesteś naprawdę.

Zatrzasnęłam drzwi, ale zanim to zrobiłam, Izaya uniósł podbródek. Jeszcze przed chwilą byłam pewna, że miał całkiem normalne, brązowe oczy. Dlaczego więc, znowu, miałam wrażenie, że przez szparę w drzwiach przeleciała właśnie wiązka laserowa? Wzdłuż mojego kręgosłupa spłynął elektryczny dreszcz.

„Dowiem się, kim jesteś”.

Muszę uważać, gdzie stawiam kroki oraz z kim i dokąd. Nie mogłam dać się przyłapać.

I re-solicit every step

Jeśli marzyła mi się chwila wytchnienia, no to cóż, musiałam te błogie plany odłożyć na później. Ledwo zdążyłam ochłonąć po tych złowieszczych słowach jednego Orihary, a już miałam do czynienia z tą wciąż-mam-nadzieję-mniej-szkodliwą z rodzeństwa psycholi. Zabierałam właśnie swoje wierzchnie okrycie i buty z szatni, którą szpital udostępniał dla odwiedzających w sprytnym wydaniu. Wrzucałeś w zamek drobniaka i już mogłeś przekręcić kluczyk. Kiedy wkładałeś kluczyk ponownie, by otworzyć szafkę, ona uprzejmie oddawała twoją monetę. Wygodne, nieinwazyjne rozwiązanie jako kontra dla problemu galopujących po korytarzach ludzi w zimowych butach pokrytych słotą i pluchą, na której tacy nieszczęśnicy, jak ja, zazwyczaj beztrosko się poślizgiwali, by następnie powycierać podłogę własnym, odzianym najczęściej w nowe dżinsy, tyłkiem. Teraz jednak była to najmniej uciążliwa rzecz, która mogłaby mnie spotkać, a przynajmniej wolałabym to, niż wpaść w ramiona małej Orihary. Wpaść bardzo dosłownie, bo kiedy odwróciłam się, żeby zarzucić na siebie kurtkę, rozpędzona dziewczyna uderzyła we mnie niczym ludzki taran i nie mam bladego pojęcia, jakim cudem obie nie wylądowałyśmy na podłodze. Zamiast tego okręciłyśmy się kilka razy, trzymając się za przedramiona, dosłownie jak w filmie dla gejów, a potem dziewczyna mnie puściła i wskoczyła do mojej szafki. Nie wiem jak ona się tam wpasowała, może była zmiennokształtna. Udało jej się nawet położyć na ustach – rozciągniętych w irracjonalnym zacieszu – palec, nakazując mi milczenie, a także szarpnąć za skrzydło drzwiczek, zatrzaskując je. Zdążyłam kilkukrotnie zamrugać z konsternacji oczyma i już podjęłam decyzję, że w takim razie pozostawię smarkulę w tej szafce, skoro takie było jej życzenie, ale nie, nie było mi dane odejść stąd bez doświadczenia dalszych perypetii. Tylko się odwróciłam, a znowu wylądowałam w czyiś ramionach. A raczej w jednym ramieniu, bo jego druga ręka spoczywała na temblaku, co nie przeszkadzało mu zupełnie w dźwiganiu w niej magnum jakiegoś sporego kalibru.

– Ya. – To chyba było u niego jakąś formą przywitania, podobnie jak przystawianie spotkanym ludziom lufy do skroni. – Gdzie ta franca?

– C-Co?

– Gdzie ta franca, się pytam! – Odsłonione w gniewnym grymasie spiczaste kły wystraszyły mnie chyba bardziej, niż broń. No przepraszam bardzo, ale zdecydowanie dużo bardziej wolę być zastrzelona, niż pożarta żywcem.

– N-No wiesz, to jest podobno szpital, więc rzeczywiście można tu znaleźć jakąś francę, ale ja nie jestem zarażona, więc może byś się odwalił?

Chyba nie spodobał mu się mój tok rozumowania, bo zimno dociskanej do skóry lufy prawie wżarło mi się w mózg i coraz bardziej zaczynałam się bać o jego (mojego mózgu) prawidłowe funkcjonowanie. Myślę, że mogłoby mu zaszkodzić zwłaszcza rozbryzganie na pobliskiej ścianie, gdyby magnum wystrzeliło.

I second guess myself to death

– Przestań mnie wkurwiać! – Czy ja coś mówiłam, że Orihary to psychopaci? Hm, to w takim razie kim był ten szajbus Hiruma? Zaawansowanym, pełnopierdolniętym socjopatą? Czy może rzeczywiście posłańcem piekieł? Teraz byłam gotowa uwierzyć we wszystko. – Dokąd pobiegła ta zbzikowana smarkula?!

Ponieważ wciąż czułam się dość przyzwyczajona do własnej głowy i nie chciałam przeznaczyć jej na ozdobę dla smutnej szpitalnej ściany, postanowiłam wziąć czynny udział w jej ocaleniu, a miał mi w tym pomóc mały fortel.

– Tam! – wykrzyknęłam, wskazując w korytarz  biegnący na oiom, ale uświadomiłam sobie, że gdyby ten czubek wpadł na salę Kidy i znowu ściął się z Shizuo, to miałabym na sumieniu, oprócz Masaomiego, kupę niewinnych ludzi. – Albo nie, tam! – Wykręciłam się, wskazując w drugą stronę, ale zimna lufa pistoletu nie oderwała się od mojej skroni. Stałam wciąż z wyciągniętą ręką, przełykając ślinę, a Hiruma nachylił się nade mną i pociągnął nosem, jakby coś zwęszył.

– Śmierdzi mi to… blefem. – Słusznie wydedukował i chociaż ta zmyłka nie była najwyższych lotów, przypuszczam, że sława Hirumy jako mistrza blefów nie była fałszywa. – Myślisz, że możesz mnie kantować?!

Próbowałam udawać jeszcze bardziej wystraszoną. Moim nogom udało się nawet zadrżeć, więc mam nadzieję, że wyglądałam przekonująco.

– N-No d-dobra! Ona… Wybiegła ze szpitala! – Zagrałam złamaną ofiarę terroru, a przyzwyczajony do terroryzowania ludzi Hiruma najwyraźniej to kupił, bo wreszcie odsunął magnum od mojej czaszki.

– Kekekeke! – Jezusie Litościwy, od tego chichotu włoski na karku naprawdę stanęły mi dęba ze strachu. – Ona myśli, że mi zwieje? – Chyba gadał już sam do siebie, a przynajmniej nie czekał na moją odpowiedź, kuśtykając do wyjścia. Nawet kiedy zamknęły się za nim przesuwne drzwi z grubej szyby i tak usłyszałam, jak drze mordę.

– CERBEROOOOS!

W kilka sekund po tym u jego nogi pojawił się demoniczny pies, któremu Hiruma dał do powąchania coś, co nawet z daleka wyglądało mi na koronkowe majtki. Pies chwycił trop i pobiegł gdzieś, ciągnąc za sobą Youichiego. Także na moment niebezpieczeństwo zażegnane. Już miałam odejść i iść się ze stresu upić do pierwszej napotkanej po drodze knajpy, ale usłyszałam walenie w szafkę, w której zamknęła się Orihara. No tak, pewno chciała żebym ją teraz uwolniła. Boże, miałam taką nikczemną zachciankę zostawić ją i uciec. Ale już słyszałam w głowie reprymendę od Jaya, że zmarnowałam taką dobrą okazję, która wreszcie się pojawiła. Z ciężkim sercem otworzyłam więc szafkę, czując się mniej więcej tak, jakbym otwierała puszkę Pandory.

– No siema. – Ikari wyszczerzyła do mnie ząbki, siedząc w kucki w szafce i wyciągając do mnie łapkę, żebym pomogła jej wstać, co też uczyniłam, ale mam nadzieję, że moja mina wyraziła pełną dezaprobatę. – Poszedł sobie? Głupi ciul.

– Co jest między tobą, a Hirumą? – zadałam te pytanie, zanim zastanowiłam się nad konsekwencjami, ale chyba każdy chciałby się dowiedzieć, czemu kolega z klasy biega z bronią za swoją koleżanką. Niestety Ikari zinterpretowała to po swojemu, bo zrobiła wielce oburzoną minę, co najmniej jakbym ją zapytała o to, czy nosi stanik z push-upem.

– A co ma być? – wycedziła, przyszpilając mnie spojrzeniem do rzędu szafek.

– Noo… Bez powodu ganiacie za sobą zamieniając tą zacną placówkę medyczną w szpital dla wariatów?

– A co ci do tego? – Czy ja wyglądałam na osobę nieskończenie odporną na mordercze spojrzenia Oriharów?

– Tak tylko pytam… Z troski. Może trzeba zgłosić to na policję. W końcu koleś biega za tobą z naładowanym gnatem.

– Weź ty tą swoją troskę i sobie wsadź! – krzyknęła na mnie mała gówniara, biorąc się pod boki. – Myślisz, że ten łajdak nie ma policji w kieszeni? Poza tym, to jest nasza sprawa!

– Raczej wojna.

– Gówno ci do tego! – Owszem, tupnęła przy tym nogą. – Zamierzam zniszczyć tego gnojka, a najpierw upokorzyć przed całą szkołą! Własnymi rękoma! – Zamachała mi przeszczepami przed twarzą, na wypadek jakbym nie zrozumiała, że zamierza się tym zająć osobiście. Na koniec raz jeszcze przytupnęła i odbiegła, odrzucając do tyłu długie włosy z niebieskimi refleksami. Cóż. To by było chyba na tyle, jeśli chodzi o nawiązanie przyjaznych stosunków z Obiektem nr 2.