PROLOG: The ReCall (III)

Roses in the wind.

Nawet jeśli to wszystko jest kwestią czasu, to ja już go nie mam, żeby dłużej czekać. Zwaliłeś niebo w mojej głowie, zwabiłeś mnie we wnyki, w pułapkę zimnych, przeszywających spojrzeń. Ani cię nie lubię, ani nie pragnę, a przynajmniej takimi będę cię mamić ostrożnie słówkami. Między nami jest tylko wojna, choć czuję jak serce kołysze mi się między piersiami. Niespokojne. Wędruje ciasnymi korytarzami trzewi, ogrzewając uda ciepłymi pulsami, by nagle podejść do gardła i wyciskać strach przez źrenice. Ale to nie w tym wcieleniu, nie podczas tej ciszy. Nijaki to nie mój kolor, zima to nie moja pora, jest dla nas okrutna, skarbie, wpycha nas pod zaspy paniki, wrzuca w zamiecie okurwień. Ale może kiedyś, w krainie Wiecznego Lata, w której wilki chodzą parami, chodzą zrównoważone, gdzie trwa Wieczne Nienasycenie i nie nudzi się żadna piosenka… A dzisiaj, skoro nie mogę być alfą, to chociaż zostanę wariatką, a do czasu zanim zupełnie zwariuję, nabawię się przynajmniej zaburzeń, jeśli nie osobowości, to odżywiania na pewno.

Bridge from falling in.

To jest jak sen, który starasz się sobie przypomnieć zaraz po przebudzeniu, ale on zostawia po sobie tylko strzępy. I nie męczy mnie tylko nocami. Tkwi w mojej świadomości jak cierń. Dlatego zamierzam odbudować ten spalony most. Podejmę się poszukiwań, żeby wydłubać z pamięci drzazgi. Inaczej nie zaznam spokoju i chociaż polubiłem już gniew, już się z nim zaprzyjaźniłem, pogodziłem, nauczyłem się żyć obok niego… Coraz mocniej czuję, że coś dużo zabawniejszego przemyka mi tuż pod nosem. Dlatego, czemu nie? Czemu nie podjąć wysiłku, czemu nie spróbować tego znaleźć? Własnych wspomnień? A może nie tylko. Za tym kryło się coś jeszcze. Te strzępy. Punkt zaczepny. Kiedy się skupię, potrafię je posegregować, ale nic poza tym. A jednak to zawsze coś, nawet, jeśli to zaledwie cień.

May not always know you’re there

Zawsze, gdy zrywasz się z niespokojnego snu, swędzą mnie blizny. Za każdym razem, gdy moje blizny płoną, przypominasz sobie o cierniu w twojej głowie. Nie wiemy, że tu jesteśmy, ale wołamy się nawzajem, wywołujemy swoje demony i one nas do siebie w końcu zaprowadzą. Nie chcieliśmy tego, ale to dostaliśmy i teraz musimy coś tym fantem zrobić albo on w końcu wybuchnie w naszych dłoniach. Nie chciałeś mnie zmieniać, ja nie chciałam być zmieniana, ale to się stało i teraz to już nie jest ani złe, ani dobre. Teraz liczę na ciebie. Przecież nie byłam na tyle silna, żeby zabrać ci wszystko. Tak jak on nie mógł wyszarpać ze mnie pamięci o tych zimnych, czujnych oczach. Jeśli cię kiedyś spotkam, rozpoznam cię, choć nie będę wiedzieć skąd cię pamiętam. Ty tylko musisz mnie odszukać. Tylko mnie znajdź. Znasz kształt mojego cienia, więc nie ustawaj, póki nie znajdziesz tej, co go rzuca. Proszę.

but all I am I share with you.

Wszystko co widzę, to czym się podzieliłem. Zapamiętałem, że nie były żółtezieloneniebieskieszareczarne. Twoje oczy od razu wypełniła czerwień. Jakbyś to miała we krwi. Wiem więc, jakiego szukać koloru. Wiem też, w jakim zacznę miejscu, bo pamiętam nie tylko kolor. Pamiętam kształt twoich oczu. Skośny, migdałowy. Wiem, że przez czerwoną chwilę widziałem kim jesteś, znałem twoje imię i to pozwala mi mieć nadzieję, że ja też cię rozpoznam, kiedy już cię odnajdę, nawet zanim oddasz mi wspomnienia. Tylko że na tym się nie skończy. Wtedy dopiero wszystko się zacznie, od początku, od nowa. Bo on wciąż depta mi po piętach. I nie działa w pojedynkę. Puenta jest taka, że muszę znaleźć cię pierwszy. Muszę znaleźć cię przed nim, a potem zmusić go, żeby ci o mnie przypomniał. I to będzie THE HARDEST PART. Ale wszystko, czego nam potrzeba, to trochę wiary, że się uda i pewnego dnia wspólnie będziemy wyczekiwać pełni.

it’s destination

it’s our curse

your thorn

my scares

an  incredible bond